ඔය අහිංසක දෑස කවදා දකින්නද .....මං
ලොවක් නොපෙනෙන මගේ නෙත් දෙකින් ....
හුස්ම නගනා හැටි කෙසේ අසන්නද ...මං
රිද්ම නොනැගෙන මගේ පපුවෙන් ....
යකඩ කෑලි කිහිපයක අමිහිරි මතකය ...
පියවරෙන් පියවර පා තබනා අපූරුවට ආස කලා මං ...
කිහිලි කරුවෙන් ඔය තාලය ගැන සිහින දකිමින් ...
සුදෝ සුදු සිල් රෙද්ද ඇද පන්සල් ගිය මං
අද ආබාධිත පුටුවේ ස්වීප් විකුණමින් ....
යාපනේ අහස වෙඩි හඩින් දැන් නිමයි ...
එදා වගේම නුබ අදත් ලස්සනයි හරිම ..
පුංචි දුවටනම් ඇවිත් තියෙන්නේ නුබෙම ලස්සනයි ..
ඔහුත් ලගට විත් ටිකට් පතක් ගෙන හිනා වී
තට්ටු කලා පපු අගටම වේදනාව මට දුකයි ..
අනාගතේ නුබේ ලස්සනයි මට හරිම සතුටුයි ..
මා දෙස බලා හිනා වෙනවා පුංචි දෝනි පොඩ්ඩ ....
මට අයිති නැද්ද මේ දැන් දකිනා හීනය ..
බොද වෙනවා පේනවා ඇස් අගින් පෙනී පෙනිම ....
හවස් වෙලා , කළුවර වෙලා ඉදින් මගේ මුළු ජීවිතයම ...
[මං .... කලකට ඉහතකදී උබලගේ නිදහස වෙනුවෙන් හැම සතුටක්ම පුජා කල කෙනෙක් ...
දැන් ඉතින් නික්ම්ම නිකන් තවත් පාවෙන මිනිසෙක් ....]
No comments:
Post a Comment